dots-menu
×

Home  »  The Oxford Book of Latin Verse  »  Elegy on the Death of Tibullus

Heathcote William Garrod, comp. (1878–1960). The Oxford Book of Latin Verse. 1912.

Ovid 43 B.C.–A.D. 18

Elegy on the Death of Tibullus

MEMNONA si mater, mater plorauit Achillem,

et tangunt magnas tristia fata deas,

flebilis indignos, Elegea, solue capillos!

a! nimis ex uero nunc tibi nomen erit:

ille tui uates operis, tua fama, Tibullus

ardet in exstructo, corpus inane, rogo.

ecce, puer Veneris fert euersamque pharetram

et fractos arcus et sine luce facem;

adspice, demissis ut eat miserabilis alis

pectoraque infesta tundat aperta manu;

excipiunt lacrimas sparsi per colla capilli,

oraque singultu concutiente sonant:

fratris in Aeneae sic illum funere dicunt

egressum tectis, pulcher Iule, tuis;

nec minus est confusa Venus moriente Tibullo

quam iuueni rupit cum ferus inguen aper.

at sacri uates et diuum cura uocamur;

sunt etiam qui nos numen habere putent.

scilicet omne sacrum mors inportuna profanat,

omnibus obscuras inicit illa manus!

quid pater Ismario, quid mater, profuit Orpheo?

carmine quid uictas obstipuisse feras?

‘aelinon’ in siluis idem pater ‘aelinon!’ altis

dicitur inuita concinuisse lyra;

adice Maeoniden, a quo ceu fonte perenni

uatum Pieriis ora rigantur aquis;

hunc quoque summa dies nigro submersit Auerno.

defugiunt auidos carmina sola rogos:

durat, opus uatum, Troiani fama laboris

tardaque nocturno tela retexta dolo.

sic Nemesis longum, sic Delia nomen habebunt,

altera cura recens, altera primus amor.

quid uos sacra iuuant? quid nunc Aegyptia prosunt

sistra? quid in uacuo secubuisse toro?

cum rapiunt mala fata bonos (ignoscite fasso!),

sollicitor nullos esse putare deos.

uiue pius: moriere; pius cole sacra: colentem

mors grauis a templis in caua busta trahet;

carminibus confide bonis: iacet, ecce, Tibullus;

uix manet e toto parua quod urna capit.

tene, sacer uates, flammae rapuere rogales

pectoribus pasci nec timuere tuis?

aurea sanctorum potuissent templa deorum

urere, quae tantum sustinuere nefas.

auertit uultus Erycis quae possidet arces:

sunt quoque qui lacrimas continuisse negant.

sed tamen hoc melius quam si Phaeacia tellus

ignotum uili supposuisset humo:

hinc certe grauidos fugientis pressit ocellos

mater et in cineres ultima dona tulit;

hinc soror in partem misera cum matre doloris

uenit inornatas dilaniata comas,

cumque tuis sua iunxerunt Nemesisque priorque

oscula nec solos destituere rogos.

Delia descendens ‘felicius’ inquit ‘amata

sum tibi: uixisti, dum tuus ignis eram’.

cui Nemesis ‘quid’ ait ‘tibi sunt mea damna dolori?

me tenuit moriens deficiente manu’.

si tamen e nobis aliquid nisi nomen et umbra

restat, in Elysia ualle Tibullus erit:

obuius huic uenias hedera iuuenalia cinctus

tempora cum Caluo, docte Catulle, tuo;

tu quoque, si falsumst temerati crimen amici,

sanguinis atque animae prodige Galle tuae.

his comes umbra tuast; siquast modo corporis umbra,

auxisti numeros, culte Tibulle, pios.

ossa quieta, precor, tuta requiescite in urna,

et sit humus cineri non onerosa tuo!